22

Wymęczona, a jeszcze czeka na mnie kilka rzeczy do zrobienia, z pęcherzem na kości i z ogromnym szalem na szyi, który stara się jak najszybciej wyleczyć moje zapalenie na karku... heh mam nadzieję, że wasza środka jest lepsza:D

&&&

Kolejny dzień w Nowym Jorku. Wynajmowałam mieszkanie wraz z moją koleżanką z Paryża, która również dostała się na ten staż. Przynajmniej byłam z kimś znajomym z czego jak najbardziej się cieszyłam. Jeśli chodzi o mnie to dawałam sobie jakoś radę. W sumie Sofia - bo tak nazywała się właśnie moja współlokatorka, sama postanowiłam bawić się w blogowanie więc ja robiłam jej zdjęcia, a ona mi i tak o to miałyśmy urozmaicony czas wolny. Bo oprócz pracowania, miałyśmy jeszcze zajęcia z języka angielskiego. Jeśli chodzi o mnie i o Joselu, to nie odzywał się do mnie od tamtej pory, a ja sama nie chciałam się narzucać, kiedy mi na nic nie odpisywał. Adriana sama powiedziała, że lepiej odpocząć na jakiś czas a na pewno do siebie wrócimy, tyle tylko, że ja z każdym dniem czułam, że straciłam go na zawsze. Na dodatek dalej śledziłam ich poczynania w lidze i byłam szczęśliwa, kiedy zdobywał gole, ale widać było,że nie cieszy się tak jak kiedyś a ostatnio nawet jeden zadedykował i nie wiedziałam komu, ale poczułam uścisk w sercu na samą myśl, że może kogoś już ma. Dlatego ja sama skupiłam się na pracy i zdobywaniu nowych doświadczeń. Na dodatek postanowiłyśmy w jedną niedzielę wybrać się na wycieczkę z Sofią, która oczywiście została opisana na dwóch naszych blogach. Ale właśnie siedziałam na swoim łóżku z laptopem i wybierałam najlepsze zdjęcia na bloga kiedy dostałam wiadomość na skype od Adriany na co się lekko zdziwiłam, ale także ucieszyłam. Przyjęłam jej zaproszenie do rozmowy i od razu widziałam wielki pierścionek na swoim ekranie i dopiero po chwili zrozumiałam o co chodzi.

- Gratuluje!!
- Jej dziękuje! - zapiszczała - Kurna oświadczył mi się, a ciebie tu nie ma.
- Oj ale jeszcze raz gratuluje i co? Mam szukać sukienki i partnera?
- Sukienki oczywiście jako moja świadkowa!
- C-co?
- No a co myślałaś? To nawet oczywiste więc jak wrócisz to będziemy szaleć z ostatnimi sprawami. Bo wracasz?
- Wracam, wracam. Za niecałe cztery miesiące więc będziesz mnie miała dość.
- Wcale nie. Wiesz jak tęsknie? I nie tylko ja.
- Wiem rodzice mi o tym mówią co chwilę.
- Nie mówiłam akurat o rodzicach.
- Ramiro?
- Maria. - a ja poczułam kolejny uścisk w sercu - Widziałam się z nimi i mała strasznie za tobą tęskni, tak samo jak jej wujek.
- Nie odzywał się do mnie ani razu więc raczej nie tęskni. Ale masz rację, chyba powinnam coś napisać do Irene albo chociaż zadzwonić.
- Dokładnie, kochana dziewczynka, która tęskni za swoją ciocią. Ale teraz ja uciekam bo u nas jest już pierwsza w nocy więc dobranoc.
- Dobranoc, wkrótce porozmawiamy dłużej.

Adriana się wyłączyła więc ja sama odpaliłam swoją pocztę i postanowiłam odpowiedzieć na e-maile, a także napisać do Irene. W sumie sama nie wiem dlaczego, ale mój mail do niej wyszedł chyba na dwie strony. W sumie przeprosiłam ją za to, że się nie odzywałam, przeprosiłam chyba za wszystko, wyżaliłam się a do tego oczywiście była krótka wiadomość do Marii, która niebawem ma urodziny. W sumie nawet nie liczyłam na odpowiedź zwrotną, ale nie ma się co dziwić. Jako, że nie miałam co robić to postanowiłam poogladać sobie zdjęcia i tak o to po obejrzeniu swoich z wakacji i z Paryża, Nowego Jorku natrafiłam na te z Joselu. Od razu w moich oczach pojawiły się łzy, ale postanowiłam być silna i po prostu zamknęłam ten folder i postanowiłam iść pod prysznic i spać. Bo w końcu czeka mnie jutro ciężki dzień.

&&&

Mijały kolejne tygodnie pracy, odpoczywania i nauki. Przyszła wiosna i co za tym idzie musiałam się rozchorować więc leżałam w łóżku opatulona w bluzę Joselu, która do tej pory była dla mnie najcieplejszą rzeczą jaką miałam w szafie a do tego z grubymi skarpetami i kołdrą i kocem było mi w sam raz. Na dodatek tak kiepsko się czułam, że wcale prawie nie spałam i dlatego przesiadywałam w nocy na necie, a rano odsypiałam. Tak było i tym razem. Bawiłam się kursorem, kiedy zobaczyłam, że Joselu chce się ze mną połączyć. W tym momencie byłam w wielkim szoku i w sumie myślałam, że to już przez tą gorączkę i nie wiedziałam czy mam odebrać czy też nie, ale jednak kliknęłam ok. Tyle tylko, że zamiast Joselu to miałam przed sobą Marię na co się pomimo złego samopoczucia uśmiechnęłam.

- Uff myslałam, ze nie psyjmies.
- Spokojnie, ale co to się stało, że ty u wujka? - i wytarłam nos
- Jestem chola, a mamusia z tatusiem przeplowadzaja sie. Zlesta wola telaz mojego blaciska a ja wole wujcia. - wzruszyła ramionkami i kichnęła
- Oj biedactwo.
- Ale ty tes chola?
- Dokładnie i nie dba nikt o mnie tak jak pewnie wujek.
- Cy ja wiem. - westchnęła - Mowi abym go nie zalazila bo musi dobse glac aby go zauwazono. Ale dla mnie moze psecies glac caly cas w Madlycie.
- Jak zawsze najwierniejsza fanka. - zaśmiałam się pomimo choroby - Ale mówisz, że będziesz mieć braciszka?
- Cak.- i kichnęła - Pseplasam.
- Aj chusteczki masz?
- Tak. - i wytarła nosek
- Maria z kim rozmawiasz? - usłyszałam Joselu i moje serce od razu stanęło na sam dźwięk jego głosu
- Z ciocią. Pozdlowic ja od ciebie? Cy ces z nia sam polozmawiać? - a ja jedynie lekko przymknęłam laptopa i wytarłam łzy - Skoda. - westchnęła a ja sama spojrzałam na laptopa i widziałam smutną Marię.
- Powinnaś skarbie się przespać.
- Nie cem.
- Kochanie wujek ma rację. Lepiej we dwie połóżmy się do łóżka i prześpijmy chorobę.
- No dobse. Kocham cie.
- Ja też cię kocham.

I nawet nie czekając na nic od razu się wyłączyłam i zamknęłam komputer. Po policzku spłynęła mi pojedyńcza łza i od razu wtuliłam się w poduszkę. Miałam rację, najlepiej przespać chorobę.