9

Szybko dodaje rozdział i uciekam dalej robić wiosenne porządki z wysokości drabiny. Może tam nie będę mieć durnych pomysłów, choć to różnie bywa, zwłaszcza, ze ja mam je rano, przed południem, popołudniu, przed wieczorem, wieczorem i w nocy!:D Więc poszukuje kogoś kto by to jakoś ogarnął :D

&&&

Byłam dzisiaj w pracy ostatni dzień i trochę było mi smutno, ale zacisnęłam zęby i dosiedziałam do końca. Teraz czekała mnie nowa przygoda i chciałam ją wykorzystać w stu procentach. Również obmyśliłam wszystko z Adrianą. Ona będzie opowiadać co się dzieje w Madrycie a ja w Paryżu. W końcu nie tylko my jako najlepsze przyjaciółki się rozchodziłyśmy. Dlatego wszystko już było uzgodnione. Tyle tylko, że miałam się dzisiaj spotkać na spacerze z Joselu, dlatego wyszykowałam się i pojechałam na umówione spotkanie. Akurat już czekał więc podeszłam do niego na co się ze mną przywitał.

• Cieszę się ze jesteś - i dał mi buziaka w policzek
• Obiecałam w końcu.
• Więc chodźmy. - i wtedy odezwał się mój telefon więc go wyciągnęłam i czytałam z uśmiechem wiadomość od Adriany i jej odpisywałam i schowałam telefon do torebki - Jak zareagowała reszta?
• Mama już pierze moje rzeczy i sprawdza listę co mam wziąć i kupić. Ale w sumie przyjadą do mnie na święta. A Adriana myślę, że zaczęło jej odbijać.
• Dlaczego?
• Wpadła na pomysł, ona będzie opisywać co się dzieje u niej tu w Madrycie a ja to co w Paryżu.
• Ooo.
• No mamy wrzucać różne zdjęcia.
• Rozumiem.
• Tylko, ze ona ma ułatwione zadanie bo ma Ramiro który jej zrobi zdjęcia. Ja tak nie mam więc będę musiała jakoś sobie radzić.
• Oj ... może poznasz jakąś koleżankę w redakcji
• Może tylko najpierw muszę kupić sobie aparat.
• Na aparatach to się nie znam
• Ja właśnie też, ale umówiłam się z fotografem z pracy
• Na pewno ci pomoże. - uśmiechnął się co odwzajemniłam - Ale może masz ochotę na ciacho?
• O nie. Poziom słodkości na dzisiaj wyczerpałam
• A nie widać.
• Ciacho pożegnalne. - a ten na mnie spojrzał zdziwiony - Miałam ciacho pożegnalne w pracy
• Aaa. No to może kawa... albo woda z cytryną?
• Dobrze.

Ruszyliśmy obok siebie w stronę knajpki, która znajdowała się w sumie nie daleko i na szczęście nie była zawalona ludźmi, a wręcz przeciwnie było ich mało więc w spokoju zajęliśmy miejsce przy stoliku w kącie. Joselu zamówił nam kawkę i wrócił do stolika, gdzie za chwilę przyniosła zamówienie kelnerka i dorwałam się do kawy i tego właśnie mi było trzeba. Joselu pokazał mi z uśmiechem, że mam piankę na ustach więc się oblizałam i odwzajemniłam uśmiech.

• Ale jak tata zareagował? Bo o nim nie wspomniałaś.
• Heh... nie był zadowolony. Myślał, że to przez ciebie i musiałam go przekonywać z mamą, że to nie dlatego. Aż w końcu mu pokazałam list i dostałam oczywiście listę co mogę a czego nie. I że mam zawsze mu przedstawić kolejnego kandydata na mojego męża, chociaż nie francuza.
• Oj widział list?
• Co? A nie, nie. List z pracy.
• Aaa... no tak. Mnie raczej nie chce widzieć na oczy
• Też taki będziesz jak twoja ukochana córeczka wróci do domu z złamanym sercem.
• No ja wiem, wiem i go na prawdę rozumiem.
• No właśnie.
• Strasznie mi wstyd. - i spuścił głowę
• Ale nie mówmy o tym.
• Dobrze.
• Nie chce w ostatni tydzień na nowo wszystko sobie przypominać.
• Jasne. Więc pewnie rodzice zawiozą cie na lotnisko? - a ja pokiwałam głową - To fajnie. Ale ... zadzwonisz jak dolecisz co?
• Do ciebie?
• Noo ... jeśli chcesz oczywiście. Po prostu chciałbym wiedzieć co i jak.
• No dobrze.
• Oczywiście nie narzucam się...
• Zadzwonię.
• Czyli przez te pół roku nie przyjedziesz do domu?
• Raczej nie. Na święta przyjadą moi rodzice, Adriana też się zapowiedziała na weekend więc dopiero w wakacje przylecę.
• Nie martw się nie będę cię kontrolować z niezapowiedzianymi wizytami
• Rozumiem.
• Nie martw się nie będę cię kontrolować z niezapowiedzianymi wizytami
• Myślisz, że byłbym niezadowolony?
• Myślę, że tak
• To się mylisz - na co się uśmiechnęłam do kubka - Możesz robić nalot nawet w środku nocy.- i się zaśmiał
• O dziękuje ja ci bardzo. Śpisz jakby ktoś ci dosypał środki na sen.
• Tak, a ty lubisz mnie budzić, zwalając z łóżka - wystawił mi język
• Jedyny sposób, dlatego nie stoi z twojej strony stolik.
• Oj raz się walnąłem pamiętasz? Miałem guza.
• Bo się rzucałeś po łóżku i leżałeś na mojej stronie.
• Ale potem sama mi przykładałaś lód i głaskałaś po główce - i znowu mi wystawił język
• Zawsze pomagam
• To było miłe.
• Mieliśmy czasem takie odpały.
• No tak. Wesoło było. - na co pokiwałam głową a ten westchnął i wtedy zaburczało mi w brzuchu - Oj. Trzeba zamówić coś do jedzenia proszę pani
• Daj spokój nie trzeba.
• Trzeba, trzeba bo inaczej sam cię na karmie uparciuchu - i pokiwał mi palcem z uśmiechem podając menu

Więc wyszukałam czegoś odpowiedniego i w końcu wybrałam paelle z kurczakiem i pieczone ziemniaki na ostro. Do tego jeszcze wino i byłam zadowolona bo mogłam napełnić swój brzuszek. Joselu sam jadł swoje ukochane mięso więc na jakiś czas siedzieliśmy w ciszy. Aż w końcu zjadłam paelle i zajęłam się ziemniaczkami

• Smakuje? - więc pokiwałam głową - To dobrze. - i znowu odezwał się mój telefon więc zaczęłam odpisywać Adrianie - Z kim tak randkujesz?
• Z najseksowniejszą kobietą świata
• Sama ze sobą? To tak można? - i się zastanawiał a ja przewróciłam oczami
• Z Adrianą.
• A to nie wiem ... Ramiro powinien ci odpowiedzieć
• Ja to wiem.
• Cwaniary.
• Kochamy się od dziecka.
• To wiem. - uśmiechnął się co odwzajemniłam a ten odstawił talerz
• Ale ja się będę chyba zbierać.
• Już?
• No taak? - i spojrzałam na zegarek
• Straciłem poczucie czasu. Ale odprowadzę cię.
• Dobrze. - i wyciągnęłam pieniądze za swoje danie
• Ej. Ja płacę. - i odsunął moje pieniądze na co wstałam ze swojego miejsca wkładając pieniądze i tak do rachunku i powiedziałam
• Nie jesteśmy razem więc nie ma takiej potrzeby.
• Ach uparciuch

Wyszliśmy z knajpki i spacerem poszliśmy w stronę mojego domu. A raczej domu moich rodziców. Przez pół drogi nie rozmawialiśmy a szliśmy tylko w ciszy, aż w końcu doszliśmy pod bramę. Więc przystanęłam wyciągając klucz.

• Więc dziękuje za miłe popołudnie
• Nie ma za co. - powiedziałam
• Jest - i dał mi buziaka w policzek na co się uśmiechnęłam - Jakbyśmy się nie widzieli, to życzę udanej podróży do Paryża
• Dziękuje. A ja życzę udanego sezonu
• Dobrej nocy.
• Jakoś są dobre.
• To dobrze. - na co pokiwałam głową - No ale uciekaj bo mnie jeszcze przegonią
• Nie ma rodziców.
• Aha.
• Ale masz rację. Nie będę w końcu stała jak jakaś nastolatka pod domem z chłopakiem.
• Nie wyganiam cię.
• Tak, ale nie jestem nastolatką.
• Wyglądasz na ... hmm ... osiemnaście lat?
• Ale tylu nie mam.
• A na ile się czujesz?
• Na samotną trzydziestkę.
• Nie prawda. - a ja pokiwałam głową - To przestań tak myśleć.
• Przestanę, w Paryżu.
• Mam nadzieję.
• W takim razie. Do zobaczenia za pół roku
• Tak. - westchnął - Zadzwoń jeśli będziesz miała czas. - więc pokiwałam głową

Joselu schował dłonie do kieszeni a ja poszłam do siebie do domu. Nie odwracałam się nawet tylko weszłam do domu i od razu zamknęłam drzwi i poszłam na górę się spakować. W końcu teraz musiałam skupić się na tym. A jutro szaleństwo na zakupach z Adrianą.